ผู้เขียนเห็นว่า จะต้องมีสามปัจจัยต่อไปนี้ในระดับ “พัฒนาการ” ที่ก้าวหน้ามากพอ จึงจะเกิด “cultural shift” หรือ “การเปลี่ยนผ่านเชิงวัฒนธรรม” สู่ “ธุรกิจที่ยั่งยืน” ในสังคมไทยได้ : ธรรมาภิบาลแบบประชาธิปไตยที่เข้มแข็ง ความโปร่งใสขั้นสุดขั้วของภาคธุรกิจ และการปรับค่านิยมของสังคมให้สอดคล้องกับจริยธรรมสากล
การดำเนินธุรกิจโดยไม่คำนึงถึงผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมและสังคมเป็นความเสี่ยงต่อชื่อเสียงของบริษัท หลายประเทศยังมีนโยบายปฏิเสธการรับซื้อสินค้าที่อาจมีวัตถุดิบปนเปื้อน ละเมิดสิทธิมนุษยชน และใช้ทรัพยากรอย่างไม่ยั่งยืนในห่วงโซ่อุปทานอีกด้วย ผลกระทบเชิงลบดังกล่าวจึงเป็นสิ่งที่ภาคธุรกิจในประเทศไทยไม่ควรละเลย และควรมีการร่วมกันคิดหาทางออกที่ยั่งยืนต่อผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่เกี่ยวข้อง
ปัจจุบัน โลกเผชิญความท้าทายและภัยคุกคามมากมายเกินกว่าที่ภาครัฐเพียงลำพังจะสามารถรับมือได้ ปัญหาเหล่านี้ภาคธุรกิจย่อมมีส่วนรับผิดชอบในฐานะผู้ก่อปัญหา แต่ในทางกลับกัน ภาคธุรกิจก็สามารถเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพในการแก้ไขปัญหาเหล่านั้นได้ ผ่านการร่วมมือเพื่อสร้างความเปลี่ยนแปลงในระดับมหภาค
คำว่าการบริโภคยึดจริยธรรม (ethical consumption) เริ่มได้รับการกล่าวถึงมากขึ้นเรื่อยๆ ในสังคมไทย โดยเฉพาะเมื่อเกิดปัญหาสิ่งแวดล้อมและสังคมที่รุนแรงระดับชาติหรือแม้แต่ระดับโลก ไม่ว่าจะเป็นการตัดป่าต้นน้ำ การประมงทำลายล้าง การใช้แรงงานทาสที่ได้รับการเผยแพร่ในสื่อกระแสหลักมากขึ้น จนเกิดคำถามว่าแท้จริงแล้วใครกันที่ต้องรับผิดชอบต่อปัญหาที่เกิดขึ้น
การลงทุน มูลค่า และการเงิน ดูจะเป็นคำที่อยู่ห่างไกลหรือแทบจะเป็นขั้วตรงข้ามของคำว่าการอนุรักษ์ หรือความหลากหลายทางชีวภาพ แต่ปัจจุบัน นักเศรษฐศาสตร์สามารถประเมินคุณค่านิเวศบริการให้เป็นตัวเงิน และมูลค่าดังกล่าวถือเป็นจุดตั้งต้นในการจัดสรรทรัพยากรที่เหมาะสมเพื่อการอนุรักษ์
ทันทีที่โลกเริ่มตระหนักถึงความเสี่ยงที่มิอาจหยั่งถึงจากการใช้ประโยชน์เชื้อเพลิงฟอสซิล และความเป็นไปได้อย่างมากที่ว่าความเสี่ยงเหล่านั้นจะกลายเป็นผลกระทบขึ้นมาจริงๆ สหภาพยุโรปเป็นกลุ่มประเทศแรกๆ ที่ก้าวออกมาเป็นผู้นำโลกไปสู่การเปลี่ยนผ่านด้วยการเริ่มต้นใช้ทรัพยากรพลังงานที่สะอาด อย่างไรก็ตาม จากรายงานการลงทุนด้านพลังงานหมุนเวียนปีล่าสุดได้ชี้ให้เห็นว่าสถานการณ์โลกได้เปลี่ยนไปจากเดิมมากแล้ว
ในแต่ละวัน คุณได้เห็นหรือได้ยินคำว่า “ความยั่งยืน” กี่ครั้ง แล้วเราเข้าใจความหมายของ “ความยั่งยืน” ถูกต้องแล้วหรือยัง ป่าสาละชวนมาคุยกับสองผู้ก่อตั้งบริษัทป่าสาละ สฤณี อาชวานันทกุล และภัทราพร แย้มละออ เพื่อคลายข้อสงสัยในประเด็นด้านความยั่งยืน
ข้อตกลงปารีส (The Paris Agreement) ผลลัพธ์ของการประชุม COP21 ที่ฝ่ายการเมือง กล่าวว่า “เปรียบเสมือนก้าวที่ยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ” ขณะที่องค์กรภาคเอกชนและนักวิชาการมองว่าผลลัพธ์ดังกล่าว “น่าผิดหวัง และไม่ต่างจากการหลอกลวง” ทำไมมุมมองจากสองฝั่งถึงแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว อ่านรายละเอียดได้ในบทความ
Interface เป็นบทพิสูจน์สำคัญของนักธุรกิจที่ยังคงตั้งคำถามถึงมูลค่าเพิ่มจากกลยุทธ์ที่ยั่งยืน รวมทั้งทำลายกรอบความเชื่อที่ว่าอุตสาหกรรมที่ใช้วัตถุดิบปิโตรเคมีอย่างพรมไม่มีทางยั่งยืนได้ และยังเป็นบทเรียนสำคัญว่าความยั่งยืนสร้างได้ แต่ต้องมีความทุ่มเทที่จะสร้างอย่างต่อเนื่องและจริงจัง
การร่วมมือกันครั้งนี้ ทำให้สวิงมีถุงยางอนามัยไปทำกิจกรรมและสร้างผลลัพธ์ทางสังคม โดยลดความเสี่ยงในการติดเชื้อโรคจากเพศสัมพันธ์ในกลุ่มเพื่อนพนักงานบริการชาย ส่วนบริษัทก็ได้ศึกษาลูกค้ากลุ่มใหม่ รวมถึงได้นำข้อมูลจากการวิจัยตลาดของลูกค้ากลุ่มนี้ ไปพัฒนาผลิตภัณฑ์และสร้างความได้เปรียบให้กับบริษัทได้ ทุกฝ่ายจึงได้ประโยชน์ไปพร้อมๆ กัน
Chulamanee Boontamchoo 
กนกพร กลิ่นเกลา 
กรณิศ ตันอังสนากุล 
กอปรทิพย์ อัจฉริยโสภณ 
จักรพงศ์ คงกล่ำ 
จินต์ หวังตระกูลดี 
ชิดชนก วิมุกตานนท์ 
บูรกร ทิพยสกุลชัย 
ปัณณวิชญ์ เถระ 
ภรตา เสนพันธุ์ 
ภัทราพร ยาร์บะระ 
ภาคภูมิ โกเมศโสภา 
รพีพัฒน์ อิงคสิทธิ์ 
วรนภา ไกรคุ้ม 
ศศิวิมล คล่องอักขระ 
ศิวัช อ่วมประดิษฐ์ 
สฤณี อาชวานันทกุล 
สุลักขณา แสงทรัพย์สิน 
อายุวัต เจียรวัฒนกนก 
เดือนเพ็ญ ลิ้มศรีตระกูล 