เป้าหมายของการเรียกร้องสิทธิที่จะซ่อมนั้นก็แสนจะตรงไปตรงมา คือต้องการให้บริษัทผู้ผลิตมีอะไหล่และเครื่องมือพร้อมจำหน่ายอยู่เสมอ เช่นเดียวกับเปิดเผยข้อมูลที่จำเป็นในการซ่อมแซมแก่ผู้บริโภคและร้านซ่อมแซมอิสระเพื่อไม่ให้ผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ต้องไปจบชีวิตในกองขยะก่อนวันเวลาอันควร
เมื่อเศรษฐกิจแนวตรงในปัจจุบันก่อให้เกิดวิกฤติทางสิ่งแวดล้อมมากมาย ระบบเศรษฐกิจแบบใหม่ที่เรียกว่า “เศรษฐกิจหมุนเวียน” อาจเป็นกุญแจแก้ไขปัญหาเหล่านั้น แล้วหัวใจสำคัญของระบบนี้อยู่ตรงไหน ภาคธุรกิจในยุโรปทำอะไรไปแล้วบ้าง ไทยจะใช้ระบบนั้นได้หรือไม่ หาคำตอบได้ในบทความนี้
ใครที่เคยไปงานปาร์ตี้หรือเทศกาลดนตรี คงเคยเห็นภาพกองขยะเกลื่อนเต็มพื้นในงานมาก่อน จริงๆเราอาจเห็นมันบ่อยจนเข้าใจว่า ที่ไหนมีงานเทศกาลดนตรี ที่นั่นต้องมีการทิ้งขยะเกลื่อนกลาดให็เห็น แต่หากเราจะถามหาใครซักคนที่จะมาช่วยจัดการสภาพอันสกปรกและน่าชังนี้ แทบไม่มีใครเต็มใจยกมือเลย อย่างไรก็ดี มีองค์กรจัดงานเทศกาลดนตรีแห่งหนึ่งที่เชื่อว่า ความสนุกไม่ควรเป็นข้ออ้างในการละเลยความรับผิดชอบ องค์กรนั้นชื่อว่า DGTL
Chulamanee Boontamchoo 
กนกพร กลิ่นเกลา 
กรณิศ ตันอังสนากุล 
กอปรทิพย์ อัจฉริยโสภณ 
จักรพงศ์ คงกล่ำ 
จินต์ หวังตระกูลดี 
ชิดชนก วิมุกตานนท์ 
บูรกร ทิพยสกุลชัย 
ปัณณวิชญ์ เถระ 
ภรตา เสนพันธุ์ 
ภัทราพร ยาร์บะระ 
ภาคภูมิ โกเมศโสภา 
รพีพัฒน์ อิงคสิทธิ์ 
วรนภา ไกรคุ้ม 
ศศิวิมล คล่องอักขระ 
ศิวัช อ่วมประดิษฐ์ 
สฤณี อาชวานันทกุล 
สุลักขณา แสงทรัพย์สิน 
อายุวัต เจียรวัฒนกนก 
เดือนเพ็ญ ลิ้มศรีตระกูล